Al weer een tijd terug mocht onze oudste zoon zijn schoen zetten. Als vierjarige had hij braaf een liedje gezongen bij de verwarming in de keuken. Een bakje water en een appel voor het paard en een tekening voor Sinterklaas werden bij de schoen neergelegd. Mijn echtgenoot en ik, verkneukelden ons al over het gezicht van onze zoon wanneer hij de verrassing zou vinden die Sinterklaas ’s nachts zou brengen.
De volgende ochtend hoorden we echter na het opstaan een luid gebrul van onze zoon. Niks verrassing, de schoen was leeg. We kwamen er als snel achter wat er gebeurd was. Sinterklaas had een chocolademuis in folie in de schoen gedaan. Maar de schoen lag inmiddels op een andere plek. De chocola zat tot in de gordijnen en de foliesnippers lagen overal. Of onze kat nu wilde spelen met de muis of gek is op chocolade, hij was er in ieder geval flink druk mee geweest. Onze zoon vond Sinterklaas wel een beetje dom. Maar mijn echtgenoot had een idee: ”We zullen Sinterklaas een briefje schrijven dat hij geen chocola meer in je schoen moet doen. Want het is ook niet zo goed voor je tandjes.” Vanaf die tijd eten mijn zoons rond Sinterklaas wel eens een handje pepernoten en krijgen ze van Sint een letter uit de zak op vijf december. Maar in hun schoen, die ze twee keer per week mogen zetten als hij in het land is, zitten alleen kleine speeltjes. Zoals een potlood, autootje, puntenslijper of een ander klein speeltje. En de kat? Die krijgt jaarlijks met dierendag een nepmuis!
Source: New feed
was successfully added to your cart.