Kloosterbonen

Dit weekend verbleef ik in een klooster. Of eigenlijk in het stiltecentrum van de Sint Willibrordsabdij in Doetinchem. Dat maakt mijn eerste bonenestafettedag(zie www.bruinebonenbende.nl) lastig. Eten in een klooster is weliswaar sober. Maar monniken bidden niet alleen voor bruine bonen. Bij het ontbijt met brood, de warme maaltijd ’s middags en de broodmaaltijd ’s avonds stonden geen peulvruchten gepland. En invloed op de keuze is als gast ernstig beperkt.Bij het ontbijt heb ik naast pindakaas op mijn brood (pinda’s zijn tenslotte peulvruchten) daarom voor mijn medegasten een bonenpreek afgestoken. Het is iedere keer weer verrassend dat het peulvruchtenverhaal in vruchtbare aarde valt. Net zoals veel mensen weten mijn toehoorders wel dat peulvruchten een mogelijkheid zijn. Maar ondanks alle voordelen van ‘de boon’ realiseren ze zich dat het te weinig op het menu staan. Dus bekeren tot het bonengeloof was niet nodig. Maar ik heb ze allicht weer een beetje warm gemaakt voor een maaltijd met bonen deze week.Omdat ik in tegenstelling tot de monniken één keer per dag prediken wel genoeg vind, trok ik me daarna terug in de bibliotheek. Tot mijn verrassing stonden er niet alleen boeken over mindfulness, boeddhisme en van Anselm Grün (die inspireert tot spirituele en duurzame landbouw), maar ook een kookboek van Zuster Chiara Bots. Zij is claris van het klooster Sint-Josephsberg in Megen. Roerend in de pap kan zij God beleven en ondertussen heeft ze per seizoen veel verschillende recepten op papier gezet.Ik ben niet gelovig en blijkbaar loop ik rond met allerlei vooroordelen over monniken en zusters. Maar het is opvallend hoe modern het kloosterleven klinkt. Biologisch tuinieren is bijvoorbeeld een vanzelfsprekendheid want Gods akker wil men niet vervuilen. De moestuin levert zoveel mogelijk verse producten voor de maaltijd, restjes worden hergebruikt en men leeft en eet naar de seizoenen. Werken in de moestuin en samen eten van de met zorg gekookte maaltijd geeft een gevoel van verbondenheid met het grote geheel. En volgens kenners is licht werk in de tuin te vergelijken met mediteren.Het boek bevat grappige recepten zoals een gelei van paardebloemen en zelf yoghurt maken. Overigens opvallend veel recepten met linzen en bonen. Zuster Chiara is dol op kapucijners maar vindt ze moeilijk te krijgen. Zou ze zich realiseren dat de naam van deze peulvrucht komt van de de bruine pij van de Kapucijner monniken? In ieder geval staan kapucijners nu weer te pronken in de tuin met hun paarswitte bloemen. Ze worden door de zusters zo van het land gegeten maar ook gedroogd en gedopt voor de wintermaanden. En omdat er enkele zusters uit Indonesië in het klooster wonen is het genoemde recept met kapucijners best exotisch:Kapucijners met kerrie en groenten(voor 4 personen)250 g kapucijners – gedroogd2 kleine uienteentje knoflook1-2 tl kerriepoeder2 preien2 paprika’s1 aubergineklein blikje tomatenpureeketjap, zoutboter om te fruitenGedroogde kapucijners een nacht weken en koken in het weekwater. Zuster Chiara kookt ze altijd even flink door en zet daarna de pan in de hooikist. Het maken van de hooikist wordt ook in het boek beschreven maar de pan in bed zetten met het dekbed erover heen, schijnt ook te werken. Na anderhalf tot twee uur zijn de kapucijners dan gaar. Uien snipperen, knoflook door de knijper en samen met de kerrie fruiten. Dan de in ringen gesneden prei erbij, de fijngesneden paprika en in blokjes gesneden aubergine meebakken. Tomatenpuree erdoor met ketjap en zout naar smaak. Kapucijners en eventueel wat kookvocht om het smeuïg te maken. De zusters eten dit graag met zilvervliesrijst.Het is een recept dat het in de gemiddelde studentenkeuken vast goed doet. Maar zoals de zusters zelf zeggen: “Als je je realiseert wat er allemaal nodig is geweest om het eten op je bord te krijgen, waardeer je het des te meer.”
Source: New feed